Ik heb Auschwitzch niet meegemaakt, dus ik mag niet klagen.
Wanneer is iets een trauma? Wat mij opvalt is dat veel cliënten de neiging hebben hun eigen verleden te bagatelliseren. Laatst nog sprak ik iemand die zei “ach ik ben op school gepest, maar er zijn zoveel ergere dingen in de wereld”. Heel vaak volgt op een dergelijke uitspraak de zin “ik wil ook niet zielig doen…”.
In haar boek “De Keuze” zegt Edith Eger, overlever van Auschwitzch, dat wij het leed dat we meemaken niet met elkaar moeten vergelijken.
“Ik wil ook zeggen dat er geen hiërarchie is in het lijden. Het is niet zo dat mijn pijn erger of minder erg is dan die van jou. Er bestaat geen grafiek waarop we de relatieve belangrijkheid van het ene leed met het andere kunnen vergelijken. Mensen zeggen weleens tegen me: ‘Ik heb het soms best moeilijk in mijn leven, maar ik mag niet klagen. Ik heb Auschwitz niet meegemaakt’. Dat soort vergelijkingen leiden ertoe dat we ons eigen lijden bagatelliseren of als minder belangrijk afdoen… Ik wil niet dat je mijn verhaal leest en zegt: ‘Mijn lijden is minder belangrijk’. Ik wil dat je mijn verhaal leest en zegt: ‘Als zij het kan, dan kan ik het ook!’ (bron).
Wat is nu eigenlijk een trauma?
In onze nieuwe podcast praten Hans en ik door over de vraag wat nou eigenlijk een trauma is. Want veel mensen willen hun eigen leed geen trauma noemen. We gaan in op de betekenis van het woord trauma, op de omstandigheden die tot een trauma leiden. De belangrijkste boodschap is dat we ons lijden niet moeten vergelijken met dat van anderen. Daarmee doen we onszelf en anderen geen recht.
