Ik krijg geen lucht meer!

  • Berichtcategorie:Blog
  • Leestijd:4 minuten gelezen
Je bekijkt nu Ik krijg geen lucht meer!

Ik krijg geen lucht meer!

Opeens associeert mijn brein mijn gevoelens van nu met een oude ervaring. Vroeger deden we op het schoolplein wel eens “een hoopje maken”. Iemand lag op de grond en de anderen sprongen er een voor een bovenop. Ik herinner me die ervaring opeens heel levendig. Ik lig onderop en er komt steeds meer gewicht op mijn longen. Ik voel me benauwd, krijg geen adem en voel de paniek in me opkomen. Iedereen moet van me af, maar ze gaan niet. Het gevoel van benauwd zijn, geen lucht krijgen en dat gevoel niet wegkrijgen. Zo voelt het ook nu!

Ik vind het elke keer weer bijzonder hoe het brein associaties legt tijdens het brainspotten. Dit “hoopje-gevoel” komt zomaar op. Maar het illustreert zo goed wat ik nu ervaar. Ergens inzitten, het beneemt me de adem en voelt zo benauwend en niet weten hoe ik hier uit kom. Paniek in mijn brein en in mijn lichaam. En ondertussen tegenover cliënten zitten die ook aan het worstelen zijn. Vaak met soortgelijke dingen.

Bessel van der Kolk, de bekende traumaspecialist noemde in zijn uitzending van Zomergasten therapeuten “wounded healers”, gewonde genezers. En zo voel ik me ook. De laatste jaren ben ik door moeilijke processen gegaan. Processen waardoor ik mezelf verschrikkelijk ben tegen gekomen. Processen die nog steeds doorgaan en waardoor ik mezelf soms niet eens meer geloofwaardig vond en vind als therapeut. Hoewel ik misschien wel meer geleerd heb dan in al die jaren ervoor. Zo’n uitspraak van Bessel van der Kolk geeft lucht. Letterlijk!

“Zal ik je brainspotten” zegt mijn collega.

“Graag” reageer ik dankbaar.

Ik voel de angst, de adembenemende angst. Angst voor alleen zijn en eenzaamheid. Angst voor de rouw waar ik toch doorheen moet.

“Focus maar op wat je voelt” zegt ze. Ik doe het en voel het enorme gevoel van ongemak. Ik wil dit niet voelen. De benauwdheid en de misselijkheid. En dat is het moment waarop ik de associatie met het schoolplein maak. Dit voelt als onderop een hoopje liggen en niet weg kunnen. Ik voel aan alles dat ik niet bij dit gevoel weg kan. En dat de enige mogelijkheid is het te doorvoelen en erbij te blijven. Maar alles in mij zegt “dit is niet te doen”. En toch kan ik niet weg. Ik heb geen andere keus dan mezelf over te geven aan het hoopje…

Ik zie hoe dit een patroon in mijn leven is. Weg bij dit soort pijnlijke gevoelens. Weg bij angst en rouw. En ik zie ook dat er maar een weg is, de weg er doorheen. Dus blijf ik voelen. Verdraag het ongemak. Verdriet komt los en langzaam zakt de angst. Dat is de paradox. Hoe harder ik weg wil van pijnlijke en moeilijke gevoelens hoe meer ze zich opdringen. Hoe meer ik ze accepteert en doorvoel hoe minder kracht ze hebben. Maar vertel dat maar eens aan mijn overlevingsbrein!

Een “wounded healer”. Vandaag zit ik tegenover een man die in de overlevingsstand zit. Die worstelt. Hij vertelt me over wat hij meemaakt. En als gewonde genezer begrijp ik hem nog beter. Ik weet dat ik van alles kan zeggen, maar dat het geen recht doet aan wat hij meemaakt. Als gewonde genezer ben ik voorzichter geworden met tips en tricks. En ben ik scheutiger geworden met begrip en erkenning. En ja, ik geloof dat brainspotting en therapie kan helpen. Maar soms is erkenning en leren verdragen de eerste stap. En ja, daar kan brainspotting dan weer bij helpen. Even naast iemand staan die worstelt zonder gemakkelijke antwoorden en tips.

Misschien heeft mijn eigen worsteling me nog wel meer mens gemaakt. Gewond mens die nog beter begrijpt dat er geen gemakkelijke antwoorden zijn.