Blog

Reflecties van een brainspottherapeut

Wat Brainspotting mij als therapeut bracht. In vorige blogs hebben we het gehad over Brainspotting en over wat er in de hersenen gebeurt. Maar we hebben het nog maar weinig gehad over wat Brainspotting met mij als therapeut heeft gedaan. Tijdens mijn opleiding tot Brainspottherapeut leerde ik een aantal dingen die mij en mijn rol als therapeut raakten en waardoor ik als therapeut veranderd ben.

Geduld

Het eerste wat ik leerde was geduld, “heb geduld en laat het systeem van de cliënt zijn werk doen.” Ons systeem (hoe onze hersenen en ons lichaam samenwerken) zit zo ingenieus en mooi in elkaar dat het weet wat het moet doen. Zeker als je de verbindingen tussen hersenen en lichaam weer herstelt.

Wat ik leerde is dat ik veel meer de tijd moet nemen en veel meer vertrouwen mag hebben in dat systeem. Ik ben zelf vaak geneigd veel te willen doen in een sessie, maar tijdens de opleiding leerde ik dat wanneer ik tijdens een sessie de neiging krijg om iets te doen of te vragen ik beter even kan wachten. Pas als ik drie of vier keer dezelfde neiging heb kan ik deze voorzichtig volgen. Mijn interventies zouden eerder het proces verstoren dan versterken. En in de sessies die ik heb mogen doen ervaar ik dat ook. Wanneer een cliënt in een sessie zit is tijd en rust fijn. En vaak geven cliënten aan dat mijn vragen (als ik te snel ben) hen juist uit hun proces halen.

Ik zal je eerlijk zeggen dat wachten en geduld hebben voor mij niet gemakkelijk is. Want ik wil helpen, oplossen, werken aan en naar een doel. Zeker wanneer ik het doel zie of denk te zien. Dit geduld hebben en wachten vraagt iets van mij als therapeut.

Stil en liefdevol

Wachten en geduld hebben leert mij om gewoon aanwezig te zijn, stil en liefdevol. Aanwezig te zijn in het hier en nu. Dat wat er komt en is te verdragen, mee te dragen zonder op te lossen en aan het werk te gaan. En vooral te vertrouwen. Vertrouwen op de kracht en veerkracht van de persoon die tegenover me zit.

Wachten en geduld oefenen leert mij om echt te kijken, te zien zonder meteen te weten. Ik moet dus goed kijken naar wat er gebeurt, zonder meteen te denken dat ik weet dat er gebeurt. Daarnaast moet ik veel tijd besteden aan voelen wat er in de ruimte is en kijken naar wat iets met mij doet.

Dit wachten en geduld hebben heeft mij veranderd als therapeut, ook als ik niet aan het brainspotten ben. Tijdens mijn opleiding werd vaak gezegd “geef je cliënt hun pijn”, “laat dat wat er is ook echt aanwezig mogen zijn”. Brainspotting leert mij om niet direct te gaan oplossen maar om stil te staan en erbij aanwezig te zijn.

Wat Brainspotting mij als therapeut bracht

Wat ik verder leerde is dat elke trauma een getuige nodig heeft. Hoelang zit de cliënt al alleen te worstelen met zijn of haar pijn. Hoe vaak is er schaamte voor wat er is gebeurd zit er angst om de pijn toe te laten. Hoe vaak hebben mensen in het verleden alleen geworsteld met hun trauma. En hebben ze het idee dat wat ze hebben meegemaakt niet geloofd wordt of er mag zijn. En dan mag ik als therapeut een (nieuwe) getuige zijn van het trauma, een getuige die blijft en niet vlucht, vecht of bevriest. Een getuige die de ruimte en tijd heeft om erbij te blijven en die in zijn of haar aanwezigheid het vertrouwen uitstraalt “je bent niet alleen”.

Deze houding van een veilige getuige levert in mijn gesprekken veel op. Cliënten geven aan dat ze zich veilig voelen en gezien. Dat alleen al mijn aanwezigheid zo helend en helpend is. Ik vind dat persoonlijk zo’n mooie ontdekking.

Buiten het mooie en fascinerende deel wat er tijdens Brainspotting in ons brein gebeurt, is onze aanwezigheid als nieuwe getuige en ons geduld en te durven wachten op wat komen gaat en het vertrouwen op het herstellende vermogen van het systeem van de cliënt van essentieel belang.